Dorota Brolik-Bekrycht – pianistka, kameralistka, kompozytorka, pedagog, dr sztuk muzycznych w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka, jest absolwentką Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi. Studia pianistyczne ukończyła w 1994 roku, w klasie fortepianu solowego prof. Anity Krochmalskiej Podfilipskiej, a następnie poszerzyła kwalifikacje o dyplom z kameralistyki pod kierunkiem prof. Rajmunda Ambroziaka.
Oprócz pracy pedagogicznej na macierzystej uczelni prowadzi aktywną działalność koncertową.
Jest animatorką i wykonawczynią wielu projektów artystycznych oraz autorką artykułów naukowych dotyczących pianistyki w kontekście interdyscyplinarności. Współpracuje z czołowymi przedstawicielami łódzkiego środowiska wokalnego oraz instrumentalistami.
Szczególnym obszarem jej zainteresowań jest liryka wokalna pod względem struktury, ekspresji oraz współzależności partii głosu i instrumentu. Podsumowaniem jej wieloletnich doświadczeń są publikowane kompozycje jako efekt badań dotyczących transformacji wiersza w pieśń.
Pracuje jako adiunkt na Wydziale Sztuk Scenicznych Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi, prowadząc zajęcia Praca z pianistą, sprawuje również opiekę nad działalnością studenckiego koła naukowego – Koła Muzyki Kameralnej. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Promocji Inicjatyw Artystycznych Operativa.
Dopełnienie jej działalności stanowi praca z dziećmi i młodzieżą szkolną.
Główne idee wytyczające kierunki działalności Doroty Brolik-Bekrycht obracają się wokół zagadnień związanych z interpretowaniem i rozumieniem przekazów muzycznych, a prawdziwe clou stanowi możliwość dzielenia się swoimi koncepcjami z publicznością, jak również wyrażanie się poprzez twórczość. Nawiązanie nici porozumienia z odbiorcą i skłonienie go do refleksji, uważa artystka za przywilej – bezcenną gratyfikację za wkład pracy w przygotowanie utworu. Przygotowanie utworu to czasochłonne praktyki, przenikliwe analizy, snute wnioski, jednakże poszukiwanie sensu istnienia dzieła sprawia, że czas nie ma miary, a liczy się poznanie końcowego rezultatu, łączącego trzy ogniwa: kompozytor – wykonawca – słuchacz. Swoje przemyślenia o wykonawstwie i pracy nad dziełami muzycznymi Dorota Brolik-Bekrycht zawarła w artykułach zamieszczonych w publikacjach wieloautorskich:
Z żydowskiej poezji ludowej – poruszający cykl pieśni Dymitra Szostakowicza (2016), Inspiracje a uczucia – krótki katalog wybranych motywów inspirujących kompozytorów (2017), Pieśni Madagaskaru Ravela – wyjątkowość i specyfika (2017), Efektywność procesu pracy nad utworem w kontekście podstawowych pojęć psychologii (2018), Kształtowanie interpretacji wykonawczej a spektrum współczesnych uwarunkowań (2019) oraz Pieśni Giacoma Pucciniego – część monografii Puccini. Rozważania i interpretacje (2020), której jest współredaktorką wraz z Beatą Stróżyńską.
Przedmiotem badań ostatniej publikacji jest twórczość Pucciniego w kontekście wielowarstwowego przekazu, tła historyczno-obyczajowego, specyfiki autora, postaci i predestynacji dzieła.
Interdyscyplinarność i praca zespołowa, to klucz, zdaniem artystki, by otworzyć się na nowe możliwości, przekraczać podziały i ograniczenia oraz poszerzać perspektywy myślenia o człowieku i kulturze.
W 2017 wydała swe utwory w albumie zatytułowanym „…stworzona, by tworzyć”, który zawiera materiał nutowy oraz płytę z prawykonaniem (Beata Zawadzka-Kłos – sopran, Konrad Boniński –trąbka, Dorota Brolik-Bekrycht – fortepian). Materiał muzyczny poprzedzony jest wstępem Od Autorki : „Podjęta próba skomponowania przeze mnie pieśni była podyktowana pragmatycznym wykorzystaniem możliwości, jakie daje muzyka, by wyrazić własny stosunek do wiersza. Rozwijając tę myśl – by przeobrazić swoje subiektywne wrażenie po lekturze utworu lirycznego w muzykę, nie naruszając jego struktury. Wiersz pozostaje niezmieniony i nie traci na swej prawdziwości, mimo że zostały mu nadane pewne cechy osobowości kompozytora. Subtelny mariaż muzyki i słowa ujawnia się już przy pierwszym kontakcie czytelnika z tekstem wiersza, któremu towarzyszy podświadoma melodia. Jeśli jej nie ma, wiersz prawdopodobnie nie stanie się przedmiotem wyboru dla kompozycji.
Pozostawmy rozmaite powody, które czynią poezję nam obojętną lub szczególnie bliską, eksponując temat twórczości kobiecej. Spośród plejady polskich poetek Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i Elżbieta Drużbacka zostały wybrane jako autorki, które dzieli spory przedział czasu – obie urodzone na przełomie wieków, w odstępie aż dwustu lat, jawią się jako kobiety niezwykłe i na swój sposób wyjątkowe. Bez cienia wątpliwości wpisują się w przesłanie wysnute z ostatniego zdania, które wieńczy niniejszy zbiór pieśni i stanowi tytuł, niczym klamra okalająca całość: (kobieta została) stworzona, by tworzyć.
Wspomniany wcześniej wybór powoduje niezamierzone zestawienie, a co za tym idzie refleksję nad odmiennym spojrzeniem poetek na kwestie obyczajowości i emocjonalności. Tę refleksję wyraża sfera muzyczna w kompozycji, w przypadku miniatur Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej kreująca klimat, kolor, tło, wypełniająca krótkie, treściwe wersy, wprowadzająca w nastrój melancholii. W pieśniach do wierszy Drużbackiej – wybitnej, nieco zapomnianej poetki staropolskiej, muzyka pozostaje w dystansie do treści, epoki, utrzymana jest w pewnej niedosłowności stylistycznej, na co może sobie pozwolić twórca współczesny, patrzący na dzieła dawne z perspektywy czasu. W kompozycjach do słów M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej króluje sentymentalizm. Czy odnajdziemy krztę sentymentalizmu w Pieśniach rokokowych do tekstów E. Drużbackiej, czy wykluczy go kwarta, dysonans, satyra, archaizm? To pytanie pozostawiam odbiorcom moich utworów.”
…
dr Dorota Brolik-Bekrycht
Dalszy ciąg artykułu znajdziecie Państwo w październikowym wydaniu Talents Magazine.
